Cyprian Norwid urodził się we wsi Laskowo-Głuchy na Mazowszu, 24 września 1821 roku. Poeta, wcześnie osierocony(matka Ludwika zmarła w 1825 r., ojciec Jan 10 lat później) wychowywał się u prababki Hilarii z Sobieskich. Razem ze starszym bratem Ludwikiem Cyprian uczył się w warszawskim gimnazjum, przerwał naukę nie ukończywszy piątej klasy i wstąpił do prywatnej szkoły malarskiej. Pobierał prywatne lekcje rysunku u znanego warszawskiego artysty Jana Klemensa Minasowicza, jednak brak regularności i przerwy w nauce sprawiły, iż poeta większość umiejętności nabył samodzielnie. W czasie, gdy Norwid żył w stolicy, związany był z Cyganerią Warszawską. Debiutował na łamach „Piśmiennictwa Krajowego” wierszem "Mój ostatni sonet".
<< Życiorys Norwida – podróże po Europie Europejskie podróże Cypriana Norwida rozpoczęły się w 1842 r., kiedy to poeta udał się do Drezna, a dalej – Wenecji i Florencji. Dwa lata później zatrzymał się w Rzymie, gdzie poznał Marię z Nesselrodów Kalergis, która stała się jego wielką nieszczęśliwą miłością. Często bywał w Berlinie, gdzie uczęszczał na spotkania Polonii oraz wykłady uniwersyteckie, do 1846 r., kiedy został aresztowany i zmuszony do opuszczenia Prus. Norwid udał się następnie do Brukseli, by powrócić do Rzymu, gdzie poznał m.in. Mickiewicza i Krasińskiego. W kolejnych latach(1849-52) poeta mieszkał w stolicy Francji, gdzie nawiązał znajomość ze Słowackim oraz Chopinem. Sytuacja Norwida, zarówno pod względem materialnym, jak i zdrowotnym, stale się pogarszała. Szkic Norwida przedstawiający Marię Kalergis << Życiorys Norwida - emigracja Jesienią 1882 roku Norwid podupadał nie tylko finansowo, ale przede wszystkim zdrowotnie – poeta leżał w łóżku i nikomu się nie zwierzał. Zmarł w przytułku nad ranem 23 maja 1883 roku. Pochowany został na cmentarzu w Ivry i dopiero po wygaśnięciu koncesji w 1888 roku przeniesiony na cmentarz Montmorency w grobie zbiorowym z braku pieniędzy. Część notatek Norwida została spalona. Symboliczna ziemia z jego grobu została w 2001 r. przewieziona do Polski i umieszczona w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu. Grób Norwida << < Sztuka Chod Norwid jest znany głównie ze swojej literackiej twórczości, już od młodości interesował się plastyką(jakiś czas kształcił się nawet w szkole malarskiej). Do dziś zachowały się cztery obrazy olejne(prawdopodobnie Norwid stworzył ich kilkanaście); jeden z nich(zatytułowany Jutrznia i przedstawiający alegorię odrodzonej Polski) znajduje się w zbiorach Muzeum Książąt Lubomirskich we Wrocławiu. Pozostało także wiele szkiców i rysunków poety. U góry: „Jutrznia”, rys. Cyprian Norwid Po lewej: szkice Norwida przedstawiające A. Mickiewicza i Z. Krasińskiego << Norwid - dramatopisarz Norwid jest autorem kilku dramatów, ich tytuły to m.in.: Wanda, Słodycz, Kleopatra i Cezar czy Pierścień Wielkiej Damy, czyli Ex-machina-Durejko. Ten ostatni jest szczególnie warty odnotowania, gdyż jest przykładem stworzonego przez autora gatunku literackiego – białej tragedii. Wiązała w sobie konwencje tragedii i komedii. Tragedia to odczucia głównego bohatera, zarysowane w wypowiedziach o charakterze pesymistycznej, patetycznej, pisane białym wierszem; komedia zaś to zwroty akcji, intrygi, zaskoczenie. Biała tragedia miała być pełna niedopowiedzeń i aluzji, które pełniły funkcję symboliczną w utworze. Ponadto przymiotnik "biała" oznacza sztukę dramatyczną pozbawioną scen krwawych i tych kończących się śmiercią głównych bohaterów dzieła. Pod tym względem miała był przeciwieństwem tragedii szekspirowskiej. Strona tytułowa rękopisu „Pierścienia Wielkiej Damy…” << Norwid - prozaik << Najbardziej znane są niewątpliwie liryki Norwida, ale nie należy zapominieć, iż jako wszechstronny artysta był on także prozaikiem. Pisał nowele(np. „Archeologia”, „Stygmat”), jest autorem „Pamiętnika Podróżnego”. Wartym odnotowania dziełem są „Czarne kwiaty”– wspomnienia dotyczące ostatnich spotkao z różnymi osobami, na krótko przed ich śmiercią oraz „Białe kwiaty”(odpowiedź na poprzedni utwór). Inne utwory Norwida zaliczane do prozy to m.in. „Ostatnia z bajek”, „Bransoletka. Legenda dziewiętnastego wieku” czy rozprawa „Milczenie”. Podpis Norwida Poezja śpiewana Od początku lat 70. XX w. twórczość Norwida popularyzował wybitny polski wokalista, Czesław Niemen, wykonując teksty utworów poety do własnej muzyki, m.in. „Bema pamięci żałobny rapsod”(płyta „Niemen Enigmatic” z 1970 r.), „Italiam!, Italiam!”, „Moja ojczyzna”, „Pielgrzym”, „Daj mi wstążkę błękitną...”, „Jesieo”, „Mój psalm”, „Człowiek jam niewdzięczny”, „Spiżowy krzyk”. Wydany w 1978 roku, dwupłytowy longplay „Idée fixe” opierał się wyłącznie na jego poezji; oryginalne brzmienie rocka progresywnego z wpływami muzyki elektronicznej połączył Niemen z wierszami takimi jak „Sieroctwo”, „Larwa”, „Laur dojrzały”, „Moja piosnka *II+” i innymi. Czesław Niemen << > Poezja śpiewana Teksty Norwida w muzyce to nie tylko Niemen – utwory poety wielokrotnie adaptował Stan Borys(albumy „Piszę pamiętnik artysty” i „Wiersze C.K. Norwida”; częśd utworów jest recytowana), Wanda Warska (m.in. „W Weronie”), zespół Closterkeller(„Po to właśnie”) czy Maciej Maleńczuk z grupą Homo Twist(utwór „Norwid”, w którym wykorzystano fragmenty wiersza „Moja piosnka” i „Bema pamięci żałobny rapsod” - cover Czesława Niemena).
